Αν αποδεχθούμε, με ανοχή, ηρεμία και πεποίθηση, ότι σήμερα η κοινωνία μας πάσχει και βαριά νοσεί, από μια νόσο που λέγεται κατάθλιψη, τότε αυτομάτως τοποθετούμε τον εαυτό μας στην θέση αυτών που αναγνωρίζουν στον Ελληνικό πολιτισμό τις αξίες του και ως προς αυτές κρίνουν τα σημερινά φαινόμενα.
Ας μην βλέπουμε το σύμπτωμα, ας δούμε την νόσο.
Την σοφία της ψυχής, δεν μπορούμε να την κατακτήσουμε με τους κοινούς τρόπους με τους οποίους μαθαίνουμε, αναπτύσσουμε συλλογισμούς και επικοινωνούμε με το περιβάλλον μας.
Ίσως κάποιος να μας την χαρίσει και ίσως επέλεξε αυτή την Συλλογή για να κάνει μια Αρχή, μια αρχή που λέει ότι η αγάπη έχει την δύναμη να πολλαπλασιάζεται, να αλλάζει τον άνθρωπο και να γιγαντώνεται, να διαρρέει τα έργα της διανοίας του και δια αυτών να γονιμοποιεί κάθε ψυχή που αγαπάει τον άνθρωπο και τον θεό που έγινε άνθρωπος.
Ο Δρόμος για την Ίαση από κάθε προσωπική και κοινωνική κρίση είναι γραμμένος στην συλλογική μας μνήμη σαν μια Μικρή Ιστορία για την Δημιουργία των Ελλήνων, που συνεχίζεται ακόμα και θα συνεχίζεται για πάντα, αρκεί να έχουμε τις Ψυχικές μας Δυνάμεις.
Όταν οι Έλληνες ομονοούν, κτίζουν καλά έργα. Όλα τα έργα των Ελλήνων είναι έργα της διανοίας, με την έννοια ότι υπάρχουν πάντα μέσα σε αυτά στοιχεία από το ήθος, την ευλάβεια, την ηθική, την γνώση, την αλήθεια και την ιστορία που είναι εγγεγραμμένα στην συλλογική τους μνήμη.
Ας είναι το βιβλίο «Καινοτομία και Ανταγωνιστικότητα» ο καλός βοηθός μας στην προσπάθεια να φέρουμε καινούριες ιδέες στην ζωή μας, καινούριες αντιλήψεις στο επάγγελμά μας και καινούριες απόψεις στην κοινωνία μας.
Η κατάθλιψη είναι μια μάστιγα. Πραγματική μάστιγα, αυτό λένε συνεχώς τα στοιχεία από τους παγκόσμιους οργανισμούς όλο και περισσότεροι άνθρωποι πλήττονται από κατάθλιψη στις εξελιγμένες χώρες.
Είναι προσωπικό το θέμα και κατ’ επέκταση κοινωνικό, χρειάζεται μια προσωπική πορεία για να ανατάξουμε την ατομική μας διάνοια και αυτή δεν είναι ούτε εύκολη, ούτε προφανής. Είναι όμως εξαιρετικά ευχάριστη.
Υπάρχει τίποτα πιο δημιουργικό από το να βρει ένας άνθρωπος τι του αρέσει να κάνει, πώς του αρέσει να ζει και με ποιους θέλει να συνεργάζεται;
Οι ψυχικές δυνάμεις είναι ένα ανεξερεύνητο τοπίο για τον μέσο άνθρωπο. Πολλοί προσπάθησαν να τις καταλάβουν, να δουν πού φθάνουν τα όριά τους, ή πού εκείνοι τοποθετούν τα όρια των δικών τους ψυχικών δυνάμεων. Όμως ποτέ, κανείς δεν κατάφερε να τις ελέγξει και να τις χρησιμοποιήσει κατά βούληση, επιμένουν αυτές να ενεργοποιούνται όποτε θέλουν, να επιλέγουν ένα έργο κατά την δική τους βούληση και ατομική ελευθερία και να αποκαλύπτουν στον φορέα τους πράγματα, που δεν γνώριζε για την ζωή του.
Το μέλλον προοιωνίζεται ευοίωνο για όσους έχουν, διατηρούν ή ελπίζουν να αποκτήσουν τις ψυχικές τους δυνάμεις, όχι με την έννοια της αντοχής ή του ήθους, αλλά με την διαχρονική σημασία των δυνάμεων της δημιουργίας.
Με άλλα λόγια, για να βρούμε ξανά τις δυνάμεις της συλλογικής μας διανοίας και τα γόνιμα εδάφη της Ελληνικής μας ευφυΐας, χρειαζόμαστε καταρχήν, την Αγάπη ανάμεσά μας, την καλά κτισμένη αγάπη που υπάρχει στα έργα μας και καθοδηγεί την ζωή μας, αυτή που δεν είναι συναίσθημα, είναι αγώνας, ελπίδα και αφοσίωση, πίστη και αφιέρωση στα κοινά ιδανικά που ξέρουν να εμπνέουν τους ανθρώπους.
Αυτή η αγάπη πρέπει να ρέει ανάμεσά μας, με διαύλους τα καλά μας έργα, όσα από αυτά είναι έργα της διανοίας, ας κυκλοφορούν ανάμεσά μας, όσα ακόμα είναι άυλα, όπως οι αξίες, οι αρχές και οι καλές μας συνήθειες, ας τα διαδίδουμε με τον λόγο, τα έργα και τις πράξεις μας, γιατί αν έχουμε γεννηθεί Έλληνες, ως Έλληνες πάντα πρέπει να ζήσουμε.
Πώς όμως θα γίνει αυτή η Ανάσταση; Με μαζικά κινήματα, πολυπληθείς οργανώσεις και πολύβουες συγκεντρώσεις;
Όχι, μας λέει ο Ευριπίδης θα γίνει πολύ σιγά, ήρεμα και απλά, γιατί θα γίνει μέσα μας, μέσα σε κάθε Έλληνα θα ακουστούν πάλι τα λόγια που έμαθε να αναγνωρίζει ως δικά του, ως στοιχεία του εαυτού του και αναπόσπαστα μέρη της δικής του διανοίας.
Αυτά πρέπει πάλι να ακουστούν, οι σιωπηλές μουσικές των δικών μας λέξεων, με την εκφορά των πρωταρχικών τους νοημάτων, εκείνη η δόνηση που υπόκωφα ακούγεται όταν οι Έλληνες συντάσσουν ξανά την διάνοιά τους, την συλλογική τους διάνοια αυτή την φορά.
Υπάρχουν στοιχεία που ζωογονούν την διάνοια, μας λέει ο Πυθαγόρας και άλλα πάλι που την απονεκρώνουν.
Γιατί η διάνοια είναι το αγαστό συμπλήρωμα της αγαθής μας ψυχής, ο μακρινός ορίζοντας των ονείρων μας και το ακροτελεύτιο σύνορο της εκπληρωμένης μας επιθυμίας.
Χρειάζονται πολλά και καλά Στοιχεία για να ζωογονήσουμε την διάνοιά μας, ευτυχώς υπάρχουν πια πολλά από αυτά μέσα στα βιβλία μας.
Όταν άρχισα να μελετώ τα ρευστά, τότε ανακάλυψα την φύση της αγάπης, μας λέει ο Αρχιμήδης.
Γιατί όπως τα ρευστά ρέουν από σημεία με υψηλότερο δυναμικό σε αυτά με χαμηλότερο, έτσι και η αγάπη ρέει από τα ανώτερα στρώματα της δημιουργίας προς τα κατώτερα.
Και όπως το νερό δεν τελειώνει στην φύση, έτσι και η αγάπη του Θεού, δεν παύει ποτέ να έρχεται προς εμάς.
Και όμως υπάρχει η ουράνια τάξη, μας λέει ο Ιππόδαμος ο Μιλήσιος, την έχω δει και έχω στοχαστεί ώρες πάνω σε αυτήν.
Είναι πολύ απλό να την παρατηρήσει κανείς αρκεί να κοιτάξει τα άστρα, πόσο όμορφα είναι οργανωμένα στις γειτονιές τους, πόσο καλά συνεργάζονται στις ωραίες τους κινήσεις και πώς κινούνται αέναα μέσα στην αρμονική συμβίωσή τους.
Αν αυτή είναι η εικόνα των άστρων που φτάνει σε εμάς, ενώ ξέρουμε πως μακριά στο βάθος γίνονται οι αέναες διεργασίες που παράγουν το σύμπαν και εμείς αυτή την εικόνα πρέπει να ακολουθήσουμε στις επίγειες διελεύσεις μας.
Και αυτή την τάξη να αποτυπώσουμε στους δρόμους και τις οδούς των ατομικών μας συνειρμών και της προσωπικής μας πορείας.
Πάντα η αγάπη στην ηθική υποκινούσε τις πράξεις μου, ομολογεί ο Σόλωνας ο νομοθέτης.
Μια βαθιά προσωπική ηθική που είχαμε όλοι οι Έλληνες και μας υπαγόρευε να εργαζόμαστε πάντα για το καλό της πόλης μας, γιατί από εκεί ξεκινούν όλα.
Όταν κοιτάς το ευρύ σύνολο στο οποίο ανήκεις και μελετάς τις κινήσεις του, ξεχνάς προς στιγμήν τα προσωπικά σου θέματα και τα αδιέξοδα που έχεις εντοπίσει και εργάζεσαι για το καλό όλων. Έτσι ο νους σου ησυχάζει από τα βάρη που καθημερινά συσσωρεύει στον στενό περιβάλλον των δικών σου προβλημάτων, απλώνεται σε ευρείς ορίζοντες και αναγεννάται καθώς αναβαπτίζεται στις αρχικές αξίες και αρχές που όλους μας ενώνουν
Είναι μια κάθαρση να σκέπτεται κανείς για τα προβλήματα της πόλης. Μια κάθαρση που ξεκινάει από το πνεύμα του, επεκτείνεται στο νου του και εγκαθίσταται οριστικά στα βάθη της ψυχής του. Μια κάθαρση που διαρκεί αιώνια, γιατί ό,τι έχει μέσα του Ηθική, ποτέ δεν πεθαίνει.
Έτσι συζητούν οι έξι φίλοι, τα βιβλία, είναι ωραίο να τους ακούει κανείς. Και ακόμα πιο ωραίο είναι να μοιράζεται τον στοχασμό τους και να αναβαπτίζεται στα ύδατα της δικής τους αγάπης.
Αυτό το κείμενο αντλήσαμε από τα εισαγωγικά σημειώματα τεσσάρων συλλογών, είναι ένα από τα πολλά κείμενα που μπορεί να αντλήσει ο αναγνώστης ανάλογα με τον προσωπικό του ειρμό και τα ενδιαφέροντά του.
Οι Συλλογές είναι οι εξής: «Όσο υπάρχουν Έλληνες, υπάρχει Θεός και Αγάπη», «Ο Ήλιος πάντα λάμπει στην Ελλάδα», «Πώς αντιδρώ σε μια κοινωνία γεμάτη κατάθλιψη;» και «Μπορεί η Ελλάδα να αναστηθεί;».
Ευχόμαστε να σας φανεί χρήσιμο και γόνιμο για την σκέψη σας
Βιργινία Φατσή
Αθήνα, 17 Ιουνίου 2016
