Αποτελεί υπόδειγμα για το πώς από τον Πρόλογο της Συλλογής “Η Αγάπη”
προέκυψε το άρθρο “Αυτό είναι Αγάπη”
Η Αγάπη
Στον σύγχρονο κόσμο η αγάπη είναι μια παρεξηγημένη έννοια.
Πιστεύουν όλοι ότι είναι ένα ήσυχο, αόριστο συναίσθημα, που ανήκει σε άλλες εποχές, όπου και οι άνθρωποι ήταν πιο ήσυχοι και με λιγότερες έγνοιες.
Τώρα, έχουμε την τεχνολογία, είμαστε δυνατοί και έχουμε λύσεις για όλα τα πράγματα. Και αν δεν έχουμε θα βρούμε, έτσι πιστεύουμε.
Η τεχνολογία προχωράει και η Επιστήμη ακολουθεί με γρήγορους ρυθμούς, ό,τι και αν χρειαζόμαστε από εκεί θα το βρούμε. Έτσι πιστεύουμε.
Και ξαφνικά, έρχεται μια εποχή, που τα προβλήματα μας υπερβαίνουν και ο άνθρωπος φαίνεται ξανά στο πραγματικό του μέγεθος. Ή είναι τεράστιος κατά την διάνοια και πραγματικά ικανός να συλλάβει και να υλοποιήσει νέα σχέδια και νέες ιδέες ή είναι μια αδύναμη ύπαρξη που άγεται και φέρεται από τις εξελίξεις γύρω του, προσπαθώντας να επιβιώσει από το επόμενο κύμα που έρχεται καταπάνω του, να τον πνίξει.
Και τα δύο είναι ο άνθρωπος, κβαντικά μεταπίπτει από την μία στην άλλη κατάσταση ανάλογα με το μέγεθος της αγάπης που μπορεί να προσελκύσει και ο ίδιος να εκφράσει.
Η αγάπη είναι ουσία, ύλη και ρευστό, έχει υπόσταση, εύρος και μέγεθος, εξαφανίζεται όταν την διώχνουμε και εμφανίζεται ξανά όταν την αποζητάμε. Μιλάμε πάντα για την θεϊκή αγάπη, αυτή που πάντα ευχόμαστε να υπάρχει ανάμεσά μας, να δίνει ζωή στα έργα μας και πνοή στις καλές μας ελπίδες.
Αυτό το είδος της αγάπης ένοιωθαν μεταξύ τους οι Έλληνες. Ένα είδος βαθειάς, μυστικιστικής, ουσιαστικής αγάπης που είναι ύλη και ρευστό υπερκόσμιας ουσίας, εμφανίζεται σε κοινωνίες και καλές κοινωνίες αναπτύσσει και που εξαφανίζεται όταν ο άνθρωπος υπακούει σε άλλες δυνάμεις, όπως το συμφέρον.
Τα καλά και συμφέροντα για τους Έλληνες ήταν αυτά που βοηθούσαν τον άνθρωπο να ανάγεται στο αληθινό μέγεθος της δημιουργικής του υπόστασης, να παραμένει εκεί και να σταθεροποιείται και από αυτήν την κατάσταση να κρίνει τα πάντα ως προς την πραγματική τους αξία. Να απορρίπτει το ψευδές και επιφαινόμενο και να δέχεται ως αληθινό ό,τι είναι διαχρονικό και καλό.
Ιδιότητες είχαν οι Έλληνες, που σήμερα δεν τις γνωρίζουμε.
Σήμερα, παραμένουμε ασταθώς στο περιοριστικό μέγεθος των καθημερινών μας προβλημάτων και σε μερικές στιγμές ψυχικής ανάτασης, βιώνουμε εν τάχει και στιγμιαία, όσα για τους Έλληνες κάποτε ήταν καθημερινή πραγματικότητα.
Ο άνθρωπος είναι το κλειδί. Ο άνθρωπος πρέπει να ορίσει τις προτεραιότητές του και το πώς θέλει να ζει, αν θέλει να είναι μικρός και φοβισμένος ή μεγάλος κατά την διάνοια και ευτυχής.
Γιατί τώρα πια ο άνθρωπος δεν είναι μόνος του. Υπάρχει η Κοινωνία της Γνώσης, όλη η συντεταγμένη προσπάθεια των αγαθών μας προγόνων να μας μεταγγίσουν την ιδιότητά τους να παραμένουν μεγάλοι μπροστά σε όλα τα εμπόδια και τους φόβους που παράγουν οι άλλοι και από αυτό το μέγεθος να ορίζουν την ζωή τους.
Αυτό λέγεται αγάπη. Και είναι αγάπη. Να βοηθάς τον άλλον να βρίσκει το μέγεθος της δικής του ψυχής, το εύρος των δικών του έργων και το ύψος της δικής του σκέψης.
Για να το κάνεις όμως αυτό, πρέπει να γνωρίζεις και ο βίος σου να σε δικαιώνει. Οι Έλληνες είναι κατά την διάνοια μεγάλοι, γιατί ως κοινωνία ήταν αυθεντικοί. Και είχαν ορισμένα όρια προς τα κάτω, που δεν τα ξεπερνούσαν, είχαν μέτρο, σύνεση και σοφία όλοι, κατά το μέγεθος της διανοίας του ο καθένας και κατά το εύρος της συλλογικής τους διανοίας όλοι μαζί.
Αυτό είναι αγάπη. Να υπάρχει μια κοινωνία που να σε στηρίζει για να είσαι αληθής, να προκρίνεις μόνος σου τον ατομικό βίο που ευθυγραμμίζεται με την Αγωγή και την Παιδεία σου και να εντάσσεσαι κοινωνικά ανάλογα με το εύρος των δικών σου προσπαθειών αλλά και την αναγνώριση ενός συστήματος κοινωνικής αρωγής που σε καταλαβαίνει και σε υποστηρίζει.
Τώρα η διάνοιά μας ισοπεδώθηκε και η σκέψη μας αλλοτριώθηκε από ξένα πρότυπα. Και όλα θα πήγαιναν καλά και ίσως ακόμα να ευημερούσαμε, αν δεν υπήρχε η Ελληνική ψυχή μας που είναι νοήμων, αυτάρκης και αυτεξούσια και θέτει τα δικά της όρια στην κατρακύλα.
Αυτή μας βοηθάει να αντιστεκόμαστε, αυτή βάζει φρένο στην κατρακύλα. Και από αυτήν θα δούμε πάλι τα ωραία μας έργα.
Γιατί αυτή η Ψυχή είναι γεμάτη Αγάπη. Αγάπη για τον άνθρωπο και την ωραία ζωή, αγάπη για τα καλά έργα που έχουν διαχρονική αξία, αγάπη για μια κοινωνία που προωθεί τις καλές ιδέες και τις βοηθάει να βρουν την δική τους θέση μέσα σε αυτήν. Αγάπη για το Αύριο και για το μέλλον, αγάπη για τους ανθρώπους που δεν έχουν γεννηθεί ακόμα και αγάπη για τους μακρινούς προγόνους, που δεν γνωρίσαμε ποτέ. Αγάπη για τον πλανήτη και το φυσικό περιβάλλον, αγάπη για τα έργα του Θεού και αγάπη για την αγάπη των ανθρώπων. Η Ουσία της ψυχής των Ελλήνων είναι η αγάπη.
Μια αγάπη σοφά κτισμένη με καλά έργα, γνήσια εκπεφρασμένη στον γραπτό λόγο, ικανή να συγκρατεί τον εαυτό της ζωντανό μέσα στα ήθη και τις παραδόσεις, να εκφράζεται μέσα στις κοινωνίες και να τις ενεργοποιεί, να στηρίζει τον άνθρωπο σε κάθε δυσκολία, να θεραπεύει τον Νου από την αμάθεια, τον σκοταδισμό και τα πικρά λόγια, να ησυχάζει τον άνθρωπο προσφέροντάς του την πρόγευση της αθανασίας, να σταθεροποιεί τον εαυτό στο εύρος των δημιουργικών δυνάμεων της δικής του διανοίας, να κτίζει σοφά την συνείδηση με υλικό πανανθρώπινες αξίες και να γλυκαίνει τον άνθρωπο δείχνοντάς του πόσο όμορφος είναι ο κόσμος όταν υπάρχει αγάπη.
Πολλοί λένε ότι οι Έλληνες δεν γνώριζαν την αγάπη και δεν μιλούσαν για αυτήν. Είναι φυσικό να το έκαναν αυτό. Γιατί όταν κάτι είναι τόσο αβίαστο και αυθεντικό σε σένα, όπως η αναπνοή ή η όραση, δεν είναι ανάγκη να μιλάς συνέχεια για αυτό, ούτε να το προσδιορίζεις.
Αυτό είσαι. Οι Έλληνες λοιπόν και η ουσία της αγάπης που κτίζει, υποστηρίζει, σταθεροποιεί, κατασκευάζει, σχεδιάζει και υλοποιεί καλά έργα.
Πόσο διαφορετικά είναι όλα αυτά από την εποχή μας, όπου κανένα από τα παραπάνω ρήματα δεν συντάσσεται συνήθως μαζί με την αγάπη.
Η αγάπη συνήθως, στην σημερινή μας αντίληψη, πηγαίνει μαζί με τα όνειρα, τις ελπίδες, την φαντασία, το συναίσθημα, την συγκίνηση και τις απραγματοποίητες προσδοκίες και αυτό από μόνο του δείχνει πόσο πολύ έχουμε απομακρυνθεί από την ουσία της αγάπης και πόσο πιο φτωχοί γίναμε όλοι μας, εξ αυτού.
Και η φτώχεια από μόνη της δεν θα ήταν φοβερή, αν δεν ήταν πενία πνεύματος και όχι μόνο ψυχής, πενία σε αγαθά οράματα και καλές σκέψεις, πενία στο εύρος των συλλογισμών μας και στην αντοχή της σκέψης μας.
Πενία λοιπόν στην θέση της αγάπης. Και τι μπορούμε να κάνουμε για αυτό;
Να διαβάσουμε τα βιβλία της Κοινωνίας της Γνώσης, γιατί δεν είναι βιβλία. Είναι προϊόντα αγάπης που προέρχεται από την Κοινωνία των αγαθών μας προγόνων και απευθύνεται στην σημερινή μας διάνοια, τόσο την ατομική, όσο και την συλλογική.
Είναι περίεργη κατάσταση να προσπαθείς να εξηγήσεις ότι ένα βιβλίο, δεν είναι βιβλίο. Ας δούμε λοιπόν τι συμβαίνει:
Πράγματι υπάρχει γραπτός λόγος, φράσεις, λέξεις και νοήματα, όλα εύληπτα και σαφή, όλα στην Ελληνική γλώσσα.
Πράγματι κάθε βιβλίο έχει ένα θέμα, εισαγωγή, πρόλογο και περιεχόμενα, όπως όλα τα δημιουργήματα αυτού του είδους.
Πράγματι υπάρχει συγγραφέας που τα υπογράφει και είναι σε θέση να μιλάει για αυτά.
Εδώ όμως σταματάνε οι ομοιότητες με τα βιβλία που όλοι έχουμε μέχρι σήμερα συνηθίσει να διαβάζουμε. Γιατί εκεί όσο σοφός, ευφυής και ταλαντούχος και αν είναι ο συγγραφέας, δεν παύει να είναι ένας άνθρωπος, με ένα συγκεκριμένο εύρος σκέψης.
Σε κάθε βιβλίο της Κοινωνίας της Γνώσης, υπάρχουν πολλοί συγγραφείς, μια ολόκληρη κοινωνία που εκφράζεται κάθε φορά και διαφορετικά ανάλογα με το ποιος διαβάζει το βιβλίο και σε ποια φάση βρίσκεται ως αναγνώστης, αν είναι το πρώτο βιβλίο που διαβάζει ή το πολλοστό.
Είναι σύντροφοι τα βιβλία, γιατί έχουν φτιαχτεί με Αγάπη, αυτό το είδος της παντοδύναμης, πυκνής και πολλαπλασιαζόμενης Αγάπης των Ελλήνων για τον άνθρωπο και τα καλά έργα, την πραγματική ευφυΐα και τον πολιτισμό, την αλληλεγγύη και την ομοψυχία αυτών που ομονοούν.
Πολλοί περιγράφουν την εμπειρία σαν να έρχεται η καλή παρουσία ενός αγαθού προγόνου και τους μιλάει, τον «ακούνε» να τους συμβουλεύει και να τους μεταγγίζει δύναμη, παρότρυνση και κουράγιο να προχωρήσουν.
Άλλοι πάλι λένε ότι σαν να καθαρίζει το μυαλό τους, να φεύγει μια ομίχλη, ένα πέπλο που το σκέπαζε και ξαφνικά μερικά πράγματα τους φαίνονται προφανή και αυτονόητα, σε σημείο να απορούν γιατί τόσον καιρό δεν τα έβλεπαν. Θα ήταν πάντα εκεί λένε, μόνο που εμείς δεν μπορούσαμε να τα διακρίνουμε.
Πολλοί περιγράφουν μια διεύρυνση της αντίληψης, σαν να ανοίγεται ξαφνικά και να απλώνεται ο νους τους και καταλαβαίνουν πράγματα που τους ήταν μέχρι πρότινος, ακατανόητα.
Άλλοι λένε απλώς, ανακουφίστηκα, βρήκα ξανά την ψυχή μου, ο κόσμος έπαψε να μου φαίνεται απειλητικός και σκοτεινός και άρχισα να βρίσκω ξανά την διάθεσή μου για δουλειά.
Ή άλλοι πάλι παίρνουν μερικές καλές αποφάσεις, γνωρίζοντας ότι πια έχουν μερικούς καλούς συμβούλους στο πλευρό τους, την «οικογένειά» τους που θα τους στηρίξουν και θα τους βοηθήσουν να φέρουν αποτέλεσμα σε ό,τι αποφασίσουν.
Όταν όλα αυτά και πολλά άλλα συμβαίνουν, τότε έρχονται και οι συγχρονικότητες να βοηθήσουν τα πράγματα, σαν να δημιουργείται κάπου, σε ένα ανώτερο Πεδίο, μια αγαθή πνευματική Οικογένεια που φροντίζει να παρέχει όσα και όποτε χρειάζονται και οι παροχές της να είναι πάντα σωστές και με μέτρο.
Γιατί τι άλλο είναι οι συγχρονικότητες, οι αγαθές συμπτώσεις, από την συντονισμένη δράση καλών ανθρώπων, άλλοι ζουν ακόμα και άλλοι είναι πνεύματα, που ομονοούν και επιδιώκουν τα ίδια πράγματα στην ζωή.
Καλές προθέσεις και τίποτα άλλο δεν χρειάζεται να έχει ο αναγνώστης. Πρέπει να ξέρει να γράφει και να διαβάζει, γιατί είτε έχει εφτά πτυχία, είτε κανένα, η ψυχή είναι η ίδια και στην μία και στην άλλη περίπτωση. Και τα βιβλία στην ψυχή μιλάνε, γιατί εκεί υπάρχει η Αγάπη.
Η Αγάπη δεν γνωρίζει όρια, πηγαίνει εκεί που την θέλουνε και στις ψυχές που έχουν αγάπη. Μια αγάπη καλή, αυθεντική, με σωστή υπόσταση, του είδους που έδειξαν ότι έχουν οι Έλληνες, με ουσία, περιεχόμενο και πανανθρώπινες διαστάσεις.
Αυτή την Αγάπη αν βρούμε ξανά ανάμεσά μας μπορούμε να μιλάμε για ένα σύγχρονο Ελληνικό θαύμα με οικουμενικές διαστάσεις.
Για να την βρούμε όμως ανάμεσά μας, εμείς που ζούμε στην σύγχρονη εποχή, πρέπει πρώτα να την βιώσουμε, κάποιος να μας την μεταγγίσει και να διευρύνει τα όρια της δικής μας ψυχής.
Και αυτός ο κάποιος είναι όλη η Κοινωνία της Γνώσης των αγαθών μας προγόνων, όλοι μαζί, σε παρέες, αδελφότητες και οικογένειες, μα και ο καθένας χωριστά ως αγαθός εκπρόσωπος της δικής του Οικογενείας.
Ποιος άλλος από τους Έλληνες μπορεί σήμερα να μας δείξει την φύση της αγάπης, αυτής της τεράστιας δύναμης που βρίσκεται πίσω από κάθε βήμα προόδου για τον άνθρωπο και το γένος του;
Εμείς και αυτοί, οι καλοί μας πρόγονοι, ζωντανοί κατά το πνεύμα και ακμαίοι όσο ποτέ, ας συναντηθούμε και ας μιλήσουμε, με όχημα την Αγάπη που έχουμε στην καρδιά μας και τα κοινά στοιχεία που μας ενώνουν, τον πολιτισμό, την έρευνα, την αναζήτηση της αλήθειας, την πρόθεση για καλά έργα, την υποστήριξη κάθε καλής προσπάθειας και την καλή γνώση που θεμελιώνει κοινωνίες.
Αν βάλουμε τα υλικά και αυτά είναι η αγάπη, η γνώση, η κοινωνία και οι καλές προθέσεις, ποιος μπορεί να πει πού μπορούμε να φθάσουμε και τι καινούριο να δημιουργήσουμε όλοι μαζί και εμείς και Εκείνοι.
Το ίδιο μπορεί να γίνει με οποιοδήποτε βιβλίο της Εταιρείας Γνώσης ΛΟΓΟΣ.
Για τις υπογραμμίσεις
Παναγιώτης Αναστασάκος
Εταιρεία Γνώσης ΛΟΓΟΣ
23 Ιουνίου 2016
Με ιδέες που προέρχονται από τη Συλλογή «Η Αγάπη», που συνέγραψε
η Βιργινία Φατσή και εξέδωσε η Εταιρεία Γνώσης ΛΟΓΟΣ.
