Το βιβλίο «Η Ανάσταση των Ελλήνων» βασίζεται σε ολιστική θεώρηση για να αποκαλύψει στον αναγνώστη του τους τρόπους με τους οποίους μπορεί να βρει τις βοήθειες για να αναπτύξει τα χαρακτηριστικά της δικής του ευφυΐας.
Με την βοήθεια του βιβλίου κάθε αναγνώστης θα μάθει να αναγνωρίζει τα χαρακτηριστικά του περιβάλλοντος που είναι φιλικό για την ανάπτυξη της ευφυΐας του, αλλά και του περιβάλλοντος που είναι εχθρικό προς αυτήν.
Η Αγάπη ως ρευστό ανώτερης ύλης και υπερκόσμιας ουσίας έχει ήδη αρχίσει να κινείται, ξεκινώντας από ψηλά, εκεί όπου πάντα κατοικούν αυτοί που έχουν πλεόνασμα αγάπης. Δεν θα αργήσει να φθάσει και στους δικούς μας κόσμους, εκεί όπου κινούμαστε οι άνθρωποι, προσπαθώντας να εξιχνιάσουμε τα μυστήρια του βίου μας και να φωτίσουμε τα μυστήρια της ζωής.
Τότε θα μπορούμε όλοι να μιλάμε διαφορετικά για την Αγάπη.
Αν οι Έλληνες αποποιούνται την πνευματική τους κληρονομιά, θέλουν σκόπιμα να την λησμονούν, τότε κατάπτυστοι θα είναι, αν όλοι σε αναγνωρίζουν για του πολιτισμού τους τον ταγό, καμιά άλλη γνώμη δεν θα έχουν για σένα, ούτε θα σου δικαιολογούν την παραμικρή δική σου ολιγωρία σε αυτό τον ρόλο πάλι να αναδειχθείς, τώρα που η κρίση είναι πρόδηλη και είναι κυρίως ανθρωπιστική.
Το Συμβόλαιο των Ελλήνων με την κοινή τους μοίρα, προϋποθέτει πως υπάρχει άφθονη Αγάπη, που ρέει σαν ρευστό υπερκόσμιας ύλης από τον Θεό προς τον άνθρωπο.
Δεν είναι θέμα γεωγραφικού προσδιορισμού, αλλά πολιτισμού, αγωγής και ευπρέπειας, η πρόθεσή μας να ζούμε σε μια χώρα που λέγεται Ελλάδα και την καταλαβαίνουμε να γεφυρώνει επάξια το χθες με το σήμερα, την ανώτερη σκέψη των προγόνων μας με τις σημερινές αξίες του πολιτισμού μας και την αγάπη που εκείνοι εκδήλωναν στον άνθρωπο, με τις αρχές που σήμερα τηρούμε.
Αν αποδεχθούμε, με ανοχή, ηρεμία και πεποίθηση, ότι σήμερα η κοινωνία μας πάσχει και βαριά νοσεί, από μια νόσο που λέγεται κατάθλιψη, τότε αυτομάτως τοποθετούμε τον εαυτό μας στην θέση αυτών που αναγνωρίζουν στον Ελληνικό πολιτισμό τις αξίες του και ως προς αυτές κρίνουν τα σημερινά φαινόμενα.
Ας μη βλέπουμε το σύμπτωμα, ας δούμε τη νόσο.
Για την Ελλάδα, κατάθλιψη είναι να μην παράγεται πολιτισμός, να μην γίνονται ωραία σύγχρονα έργα, να μην εκδηλώνεται η αγάπη για τον άνθρωπο που διαποτίζει την κυτταρική μας μνήμη.
Ο Δρόμος για την Ίαση είναι εγγεγραμμένος στην συλλογική μας μνήμη και λέει, σε γενικές γραμμές τα εξής:
Οι Έλληνες ευημερούν όταν επιχειρούν κάτι που αφορά στο κοινό καλό, όταν φροντίζουν την κοινωνία τους και δια αυτής της φροντίδας, ευημερούν οι ίδιοι.
Έτσι πάντα οι Έλληνες ισορροπούσαν, ανάμεσα στο πιο μικρό που πάντως είναι ανθρώπινο και στο πιο απέραντο, που είναι η ανάπτυξη της διανοίας μέχρι να καλύψει όλους τους κόσμους και τους ουρανούς.
Αυτή την ισορροπία πρέπει ξανά να βρούμε και να αποκαταστήσουμε ανάμεσά μας, βρίσκοντας ο καθένας ποιο είναι το πιο μικρό, που θεωρεί στην ζωή του ανθρώπινο και το πιο μεγάλο, που θέτει ως όριο της δικής του διανοίας.
Ίσως κάποιος να μας την χαρίσει και ίσως επέλεξε αυτή την Συλλογή από τέσσερα μικρά βιβλία – διαύλους, για να κάνει μια Αρχή, μια αρχή που λέει ότι η αγάπη έχει την δύναμη να πολλαπλασιάζεται, να αλλάζει τον άνθρωπο και να γιγαντώνεται, να διαρρέει τα έργα της διανοίας του και δια αυτών να γονιμοποιεί κάθε ψυχή που αγαπάει τον άνθρωπο και τον θεό που έγινε άνθρωπος.
Ίσως ήρθε η ώρα για να βρει ο άνθρωπος την συντροφιά που χρειάζεται, των αγαθών πνευμάτων που υπάρχουν πάντα μέσα στις ιδέες των καλών βιβλίων, αυτών που γίνονται από αγάπη στον άνθρωπο και τις αγαθές ιδιότητες της δικής του ψυχής.
Βιργινία Φατσή
25 Μαΐου 2017
